Όταν το Release Athens Festival, μήνες πριν, ανακοίνωνε πως θα έφερνε τους Pulp στην Ελλάδα, στιγμάτισε αμέσως την 20η Ιουνίου 2024 ως μια άκρως σημαντική, συναυλιακή ημέρα. Η προσθήκη των Smile λίγο μετά ήταν το τέλειο κερασάκι στην τούρτα. Παρέα με τους Ride και τους Tramhaus συνέθεσαν ένα line up που έκανε τον κόσμο να χορέψει, να τραγουδήσει και να περάσει αξέχαστες στιγμές. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Το ελληνικό καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας (θα μπορούσε εύκολα κάποιος να πει πως δεν έφυγε και ποτέ), με τον καυτό ήλιο να μας ζορίζει κατά την άφιξη μας στην Πλατεία Νερού. Οι Tramhaus είχαν ανεβεί στην σκηνή και ο χώρος γέμιζε με τις μελωδίες τους που απολάμβαναν τόσο οι γενναίοι και οι γενναίες που είχαν πάρει θέση στο κάγκελο, όσο και οι… πιο επιφυλακτικοί που χαλάρωναν σε όποια σκιά έβρισκαν διαθέσιμη.
Οι Tramhaus ήταν καλοί, με γεμάτο, δυνατό ήχο, με την ζέστη όμως ίσως να τους επηρεάζει, όπως σχολίασε και η ίδια η μπάντα, που θα προτιμούσε να παίξει σε λίγο πιο νυχτερινές και δροσερές συνθήκες. Η αποχώρηση τους από την σκηνή σηματοδότησε την πρώτη βόλτα για μπυρα, αλλά και την ευκαιρία να ρίξουμε μερικά σουτάκια στις μπασκέτες που βρισκόταν στο πίσω μέρος της πλατείας (δεν θυμάμαι αν αυτό υπήρχε τις προηγούμενες χρονιές, αν δεν, τότε καλή προσθήκη).
Με ελάχιστα λεπτά καθυστέρηση ανέβηκαν οι Ride, ο κόσμος μαζεύτηκε πάλι προς τα μπροστά και μακριά από την σκιά και την δροσιά. Μου φαίνεται πως τους πήρε 2-3 τραγούδια για να πάρουν μπρος, αλλά όταν βρήκαν τον ρυθμό τους ήταν τρομεροί.
Επίσης, αν και ήταν ξεκάθαρο από το πλήθος που είχε μαζευτεί ως εκείνη την ώρα, πως, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είχε πάρει το εισιτήριο για The Smile και Pulp (οπότε θα τους βλέπαμε από τις 20:00 και μετά), όσοι ήταν εκεί στους Ride πέρασαν τέλεια και το έζησαν στο έπακρο. Πολύ καλή ενέργεια του κοινού, ειδικά για τόσο νωρίς το απόγευμα.
Οι Ride μας χαιρέτησαν, ο ήλιος επιτέλους έπεφτε, οι ελεύθεροι χώροι μπροστά μειώθηκαν και ξεκίνησε η αναμονή για την πρώτη εμφάνιση των The Smile στην Ελλάδα. Το νέο πρότζεκτ των Yorke και Greenwood έχει κυκλοφορήσει ήδη δυο θαυμάσια άλμπουμ και με το μέλλον των Radiohead να είναι κάπως αβέβαιο, συμπληρώνουν ένα σημαντικό κενό.
Ride setlist:
Monaco
Last Frontier
Twisterella
Leave Them All Behind
Dreams Burn Down
Peace Sign
Portland Rocks
Lannoy Point
OX4
Taste
Vapour Trail
Seagull
Ο κόσμος τρελαμένος που έβλεπε τον Yorke να κάνει τα δικά του στη σκηνή (ο οποίος για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο εμφανίστηκε με σκούφο στην αρχή και άντεξε 10 λεπτά περίπου προτού τον βγάλει), η πληθώρα μουσικών οργάνων προκάλεσε μικροσυζητησεις (η άρπα ψιλό έκλεψε τις εντυπώσεις) και παρακολουθήσαμε ένα σετ δυνατό, με κάποιους αστερίσκους όμως.
Η μουσική ικανότητα των μελών των The Smile είναι αδιαμφισβήτητη και τα τραγούδια που έγραψαν σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα είναι θαυμάσια. Θα έλεγα όμως πως ζωντανά είχαν κάποια σκαμπανεβάσματα, όχι τόσο ποιότητας, όσο ρυθμού. Σαφώς έχουν ένα συγκεκριμένο ύφος πιο ήρεμο και πειραματικό, μακριά από τραγούδια που θα οδηγήσει το κοινό σε sing along (επίσης θεωρώ σχεδόν δεδομένο πως η μουσική τους ταιριάζει καλύτερα σε κλειστό χώρο).
Αυτό φυσικά δεν είναι ακριβώς αρνητικό του συγκροτήματος, στο τέλος της ημέρας κάνουν την μουσική που θέλουν να κάνουν και φαίνεται πως άμα θέλουν μπορούν να δώσουν κάτι πιο έντονο (πχ ‘You will never work in television again’).
Ο Yorke λιγομίλητος, όμως όσο περνούσε η ώρα φαινόταν πως το απολάμβανε όλο και περισσότερο, δείχνοντας και σε σημεία μερικές από τις χορευτικές κινήσεις που κάποτε τον έκαναν viral, σε εκείνο το βιντεοκλίπ για το ‘King of Limbs’, ενώ σε άλλες στιγμές έφτανε στην άκρη της σκηνής για να ζητήσει από το κοινό να φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορούσε.
Όπως και να έχει, η φάση θα άξιζε και αν έβγαιναν να πουν μόνο το ‘Bending Hectic’, ένα τραγούδι που χτίζει και χτίζει μέχρι να τα γκρεμίσει όλα. Η μουσική σταμάτησε (προσωπικά μου έλειψε ένα ‘Free in the knowledge’, η μπάντα χαιρέτησε και εμείς μπορούμε να λέμε πως είδαμε Yorke και Greenwood στη σκηνή, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα τους δούμε και ως Radiohead (άσχετο, αλλά αν ήταν κάποιος χθες στην πλατεία νερού και στις αρχές του μήνα είδε και Cave με Colin Greenwood, τότε *σχεδόν* είδε Radiohead, οπότε ας πούμε πως το τσεκάρουμε από το bucket list – τι, όχι; Άντε καλά συνεχίζουμε).
Smile setlist:
Wall of Eyes
The Opposite
Speech Bubbles
A Hairdryer
Colours Fly
Skrting on the Surface
Instant Psalm
Thin Thing
Don’t Get Me Started
Friend of a Friend
Read the Room
We Don’t Know What Tomorrow Brings
Pana-Vision
Under Our Pillows
You Will Never Work in Television Again
Bending Hectic
The Smoke
Feeling Pulled Apart by Horses
Ένα όνομα είχε μείνει, αλλά τι όνομα. Οι Pulp θα ανέβαιναν πάλι σε ελληνική σκηνή, κάποιοι θα τους βλέπαμε για πρώτη φορά, άλλοι για ποιος-ξέρει-φορά και κάποια στιγμή οι πλαϊνές οθόνες ξεκίνησαν να μεταδίδουν μηνύματα στα ελληνικά, για να κάνουμε θόρυβο και να ανακαλύψουμε τι κανείς, τελικά, για encore;
Τα φώτα έσβησαν και ένα γεμάτο φεγγάρι εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη (όχι και τόσο διαφορετικό από το σχεδόν γεμάτο φεγγάρι που έκοβε βόλτες στα δεξιά μας και φυσικά κάποια στιγμή τράβηξε την προσοχή του Jarvis). Η φιγούρα του Cocker σχηματίστηκε πάνω στο ψηφιακό φεγγάρι με το ‘I Spy’ να ξεκινάει και επίσημα το πάρτι.
Εδώ μιλάμε για μια εκ διαμέτρου αντίθετη κατάσταση από αυτήν των Smile. Χρώματα, χορός, κίνηση, συζήτηση με το κοινό, ιστορίες από το παρελθόν και το παρόν (βλέπετε, ο Jarvis Cocker επισκέφτηκε την φυλακή του Σωκράτη και ήθελε να το μοιραστεί) και ένα μουσικό σετ γεμάτο επιτυχίες (αν και… να το κάνω το παράπονο μου; Θα το κάνω: ένα ‘Bar Italia’ ρε παιδιά…).
Το Disco 2000 εκτόξευσε πραγματικά το κοινό και από κει και έπειτα στο μυαλό έχουν μείνει διάσπαρτες στιγμές μιας δυνατής εμφάνισης: το ροζ background στο ‘Pink Glove’, τα σπαστά ελληνικά του Cocker για να μας ευχαριστήσει, η ακουστική κιθάρα στο Something Changed, μια ιστορία με χελώνες που δεν πολύ έπιασα, κάτι έχασα στην μετάφραση, η ένταση του ‘FEELINGCALLEDLOVE’, η αραγματική του Jarvis στο ‘This is Hardcore’ και τις αναμνήσεις του από τις δυο προηγούμενες εμφανίσεις στην Ελλάδα και την σκόνη που είχε σηκωθεί από τον χορό του κοινού σε ένα τραγούδι, τα ‘Do you remember the first time‘ και ‘Babies’ που έπαιξαν το ένα μετά το άλλο και μας έλιωσαν πριν τελειώσει το βασικό σετ με το ‘Sunrise’.
Το encore ξεκίνησε με το ‘Like a Friend’ (τι τραγούδι), στο ‘Underwear’ ένα εσώρουχο πέταξε στην σκηνή (ο Jarvis το σήκωσε, το επεξεργάστηκε και το πέταξε πίσω στο κοινό) και κάπου εκεί, μας ενημερώνει πως, να, ορίστε, τα παίξαμε όλα, τι άλλο θέλετε;
Ε, το ‘Common People’ ξεκίνησε, ο Jarvis όμως «ξέχασε» τους στίχους, ξεκινώντας από την δεύτερη στροφή και έτσι αναγκάστηκε να πατήσει φρένο στην μπάντα του για να το πάρει από την αρχή και να τραγουδήσει μαζί με όλους μας τον πρώτο στίχο. Το τραγούδι επεκτάθηκε για να γνωρίσουμε επιτέλους και τους υπόλοιπους Pulp και το τελευταίο ρεφρέν μας άφησε κουρασμένους αλλά χαρούμενους και έτοιμους να επιστρέψουμε σπίτι.
Βλέπετε όμως, οι Pulp είχαν άλλη άποψη. Ενώ περιμέναμε να ανάψουν τα φώτα για να πάμε προς την έξοδο, το συγκρότημα βγαίνει πάλι έξω και μας ρωτάει αν θα θέλαμε να παίξουν μερικά τραγούδια ακόμα. Η απάντηση προφανής (αρκετός κόσμος είχε ήδη αποχωρήσει εν τω μεταξύ, δίνοντας μας την ευκαιρία να κερδίσουμε μερικά μέτρα)
‘Bad Cover Version’, ‘Razzmatazz’ και ‘Glory Days’ για κλείσιμο σε μια συναυλιακή ημέρα που ξεκίνησε 18:00 και τελείωσε 01:15. Μια ημέρα γεμάτη, που μας έδειξε, επιτέλους, τι ακριβώς οφείλει να κάνει κάθε μπάντα για encore.
Pulp setlist:
I Spy
Disco 2000
Monday Morning
Something Changed
Pink Glove
Weeds
Weeds II (The Origin of the Species)
F.E.E.L.I.N.G.C.A.L.L.E.D.L.O.V.E.
Sorted for E’s & Wizz
This Is Hardcore
Do You Remember the First Time?
Babies
Sunrise
Encore:
Like a Friend
Underwear
Common People
Encore 2:
Bad Cover Version
Razzmatazz
Glory Days
