Στις 31 Ιανουαρίου του 2017 έσβησε ακόμα ένα άστρο από τον ουρανό της ροκ σκηνής, καθώς ο John Kenneth Wetton έχασε τη μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 67 ετών, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στη μουσική κοινότητα.
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, στα τέλη του 2016, ο κόσμος είχε χάσει και τον Greg Lake, το «αντίπαλο δέος» του Wetton, καθώς οι δυο τους «έχτισαν» ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα της σύγχρονης μουσικής: John Wetton ή Greg Lake; Lake ή Wetton;
Κοινός παρονομαστής των δύο μουσικών οι θητείες τους στους King Crimson, η προσωρινή αντικατάσταση του Wetton από τον Lake στο supergroup των Asia το 1983, αλλά και οι ρόλοι τους ως ερμηνευτές/μπασίστες.
Greg Lake: 10 τραγούδια για την αιωνιότητα
Και, όπως σε κάθε μεγάλο debate, ανεξαρτήτως αν πρόκειται περί αθλητών, πολιτικών ή καλλιτεχνών, εκτός από το ταλέντο και τις ικανότητες, τεράστια σημασία έχουν η διάρκεια, αλλά και η ικανότητα προσαρμογής σε νέα περιβάλλοντα.
Πολλά εξ αυτών είναι καθαρά υποκειμενικά, και ίσως για κάποιους το μεγαλείο των King Crimson να κρύβεται στο ντεμπούτο τους, ενώ για κάποιους άλλους το magnum opus του Fripp και των υπόλοιπων να ονομάζεται ‘Red’ ή ‘Larks’ Tongues in Aspic’, όμως κάποια πράγματα δεν χωρούν καμία αμφισβήτηση.
Όπως η τεράστια σε όγκο -και ποιότητα- καριέρα του John Wetton, του οποίου η χαρακτηριστική φωνή κόσμησε αμέτρητα τραγούδια, από heavy progressive και fusion ως AOR και soft rock, από μεγαλειώδεις δίσκους που θα μνημονεύονται για πάντα ως side projects και εφήμερες guest συνεργασίες.
Μουσικά, ο John Wetton ακολούθησε μία νομαδική ζωή, δεν συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με καμία από τις πολλές καλλιτεχνικές του δραστηριότητες, δεν έγινε σύμβολο κανενός συγκροτήματος και ίσως κάποιοι σπεύσουν να τον κατηγορήσουν για έλλειψη διάρκειας.
Η αλήθεια είναι πως δεν συμμετείχε απλώς σε αμέτρητα projects, αλλά τα καθόρισε με τον τρόπο του, έδωσε αυτή τη μαγεία που χρειάζεται κάτι για να λάμψει, κάποιες φορές απλά με το «αυθόρμητο» παίξιμό του στο μπάσο και ακόμα περισσότερες φορές με τη χαρακτηριστική και στιβαρή φωνή του.
Ακολουθούν 9 + 3 μεγάλες στιγμές του John Wetton, οι οποίες καλύπτουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εύρος από τα μουσικά πεδία με τα οποία καταπιάστηκε ο Βρετανός:
Mogul Thrash – St. Peter
(‘Mogul Thrash’ – 1971)
Οι Mogul Thrash αποτελούσαν ουσιαστικά προσωπικό όραμα του James Litherland των Colosseum και έπαιζαν progressive rock με αρκετά fusion και experimental στοιχεία. Ανάμεσα στους μουσικούς που πλαισίωναν τον Litherland (Ball, Duncan και Harrison) και ο 22χρονος τότε John Wetton.
Στο μοναδικό, ομότιτλο άλμπουμ των Mogul του 1971, ο Wetton παίζει μπάσο, αλλά χαρίζει και για πρώτη φορά τα φωνητικά του στο κομμάτι ‘St. Peter’, το οποίο, μάλιστα, υπογράφει και συνθετικά.
Uriah Heep – One Way Or Another
(‘High and Mighty’ – 1976)
Στην τεράστια καριέρα του Wetton συγκαταλέγονται και δύο δίσκοι με τους θρυλικούς hard rockers Uriah Heep, με τους οποίους ηχογράφησε τα ‘Return to Fantasy’ (1975) και ‘High and Mighty’ (1976), παίζοντας κυρίως μπάσο και κάποιες φορές mellotron.
Στον δίσκο του 1976, τον τελευταίο με τον David Byron, ο John Wetton μοιράζεται το βάρος των φωνητικών με τον Ken Hensley στο hard rock κομμάτι ‘One Way or Another’ και παρόλο που η φωνή «ξενίζει» για τα δεδομένα των Uriah, το βάθος της και η ιδιαιτερότητά της είναι εμφανή.
U.K. – In the Dead of the Night
(‘U.K.’ – 1978)
Μπορεί το πέρασμα του Wetton από τους Roxy Music να μην ήταν εξίσου λαμπρό με τα υπόλοιπα μουσικά επιτεύγματά του, όμως μέσω του συγκροτήματος του Bryan Ferry γνωρίστηκε με τον Eddie Jobson (πλήκτρα/ηλεκτρικό βιολί).
Παράλληλα, η χημεία του με τον ντράμερ Bill Bruford παραήταν καλή για να την αφήσουν να πάει χαμένη μετά από τη διάλυση των King Crimson.
Έτσι, ο Wetton αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Bruford και τον Jobson, τους έφερε σε επαφή και μαζί δημιούργησαν το prog/art rock supergroup U.K., στο οποίο συμμετείχε και ο κιθαρίστας Allan Holdsworth (Tempest, Soft Machine, The New Tony Williams Lifetime, Gong).
Το σχήμα παρέμεινε ενεργό για 3 μόνο χρόνια (1977-1980) και κυκλοφόρησε 2 δίσκους, τo ομώνυμο του 1978 και το ‘Danger Money’ του 1979, ενώ άργησε πολύ να εκτιμηθεί μουσικά. Στις δουλειές με τους U.K. βρίσκονται αρκετές από τις καλύτερες στιγμές του Wetton, όπως η παρακάτω:
Steve Hackett & John Wetton – Firth of Fifth
(‘Watcher of the Skies: Genesis Revisited’ – 1996)
Όταν ο Steve Hackett αποφάσισε το 1996 να δουλέψει ξανά πάνω στο υλικό των Genesis, στα πλαίσια του ‘Watcher of the Skies: Genesis Revisited’, χρειαζόταν πραγματικά χαρισματικούς ερμηνευτές, οι οποίοι θα μπορούσαν να φέρουν εις πέρας τη δύσκολη αποστολή της αντικατάστασης του Peter Gabriel.
Οι John Wetton, Colin Blunstone και Paul Carrack εμφανίζονται στον δίσκο, με τον Wetton να ερμηνεύει το ‘Firth of Fifth‘, ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια στην ιστορία της progressive rock μουσικής με τεράστια επιτυχία, πλαισιωμένος από τις μαγευτικές μελωδίες του Hackett και τα πνευστά του Ian McDonald.
John Wetton – Hold Me Now
(‘Voice Mail’ – 1994)
Αν και οι προσωπικές δουλειές του Wetton περιέχουν πραγματικά καλές στιγμές, δεν είναι σίγουρα αυτές για τις οποιες θα μνημονεύεται.
Ο δεύτερος από τους έξι προσωπικούς του δίσκους, το ‘Voice Mail’ του 1994 που επανακυκλοφόρησε αργότερα ως ‘Battle Lines’, περιέχει κυρίως μέτριες και αδιάφορες συνθέσεις, όμως το ‘Hold Me Now’ αποτελεί μία ποιοτική μπαλάντα, με την εκφραστική ερμηνεία του John Wetton να την απογειώνει.
Renaissance feat. John Wetton – Blood Silver Like Moonlight
(‘Grandine il Vento’ – 2013)
Οι θρύλοι του symphonic/folk prog Renaissance, σε μία από τις αρκετές μεταβατικές φάσεις που πέρασαν, προσέλαβαν τον Wetton (και αρκετούς ακόμα) σε μία προσπάθεια να αντικαταστήσουν το κενό που άφησε στο μπάσο ο Neil Korner, πριν η θέση καλυφθεί μόνιμα από τον Jon Camp.
Εν τέλει, ο Wetton εμφανίστηκε σε μερικές μόνο ζωντανές εμφανίσεις με το συγκρότημα, όμως ανέπτυξε μία προσωπική φιλία με την Annie Haslam, η οποία τον επέλεξε να τη συνοδεύσει φωνητικά σε ένα κομμάτι για τις ανάγκες του τελευταίου δίσκου των Renaissance, το ‘Grandine il vento / Symphony of Light’ του 2013.
Η φωνή του John Wetton παντρεύεται αρμονικά με τη μαγευτική πιανιστική μελωδία του Rave Tesar και συμπληρώνει ιδανικά τη φωνή της Haslam, δημιουργώντας ένα υπέροχο αποτέλεσμα.
Wishbone Ash – That’s That
(‘Number the Brave’ – 1981)
Μετά τη διάλυση των U.K. το 1980, ο Wetton κλήθηκε να αντικαταστήσει τον μεγάλο Martin Turner στο μπάσο και τα φωνητικά των Wishbone Ash.
Μαζί τους ηχογράφησε το ‘Number the Brave’ (1981), το οποίο δεν κατάφερε να ανταγωνιστεί τα μεγαλειώδη ‘Argus’ (1972) και ‘Wishbone Four’ (1973), όμως περιέχει ενδιαφέρουσες στιγμές με τη φωνή του Wetton να συναντά τη μουσική και την ατμόσφαιρα των Ash.
Phenomena – Did it All for Love
(‘Phenomena II: Dream Runner’ – 1987)
Η ιστορία πίσω από τους Phenomena δεν είναι απολύτως ξεκάθαρη, όμως το όνομα περιγράφει ένα supergroup – κολλεκτίβα «φαινομένων» από τη μουσική βιομηχανία, υπό την καθοδήγηση του μουσικού παραγωγού Tom Galley, του ιδρυτή του Metalhammer, Wilfried F. Rimensberger, και του κιθαρίστα των Whitesnake και αδερφό του Tom, Mel Galley.
Κυκλοφόρησαν τρία albums μέσα στα ’80s και ’90s, ενώ το όνομα επανεμφανίστηκε την περασμένη δεκαετία, χωρίς όμως τη συμμετοχή του Rimensberger.
Οι Phenomena κινούνταν μουσικά ανάμεσα στην AOR και τη mainstream melodic rock, ενώ μερικοί από τους μουσικούς που επιστρατεύτηκαν για το project ήταν οι Cozy Powell, Glenn Hughes, Don Airey και Brian May.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της κολλεκτίβας ήταν το ‘Did It All For Love’, από το ‘Phenomena II – Dream Runner’, το οποίο βρέθηκε σε υψηλές θέσεις στα charts της Ευρώπης, της Ιαπωνίας και της Βραζιλίας, ενώ το single του τραγουδιού έγινε #1 στα charts της Λατινικής Αμερικής.
Πίσω από το μικρόφωνο, ποιος άλλος…
King Crimson – Starless
(‘Red’ – 1974)
Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι King Crimson από τη λίστα, καθώς μαζί τους έφτιαξε το όνομα του ο Wetton, περνώντας 3 χρόνια ως μέλος τους (1972-1974) και ηχογραφώντας ισάριθμους δίσκους.
Στην πέμπτη, λοιπόν, ενσάρκωση των Crimson, ο Robert Fripp επιστράτευσε τον John Wetton, μαζί με τους David Cross, Jamie Muir και Bill Bruford για να ηχογραφήσουν το ‘Larks’ Tongues in Aspic’ (1973), το οποίο σηματοδότησε την στροφή του συγκροτήματος σε πιο ανατολικοευρωπαϊκές κατευθύνσεις και την υιοθέτηση του πιο αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα τους.
Ακολούθησαν τα ‘Starless and Bible Black’ και ‘Red’ του 1974, με το τελευταίο να αποτελεί ένα από τα διαμάντια των Βρετανών, παρόλο που εμπορικά απέτυχε παταγωδώς.
Highlight το μαγευτικό για την ατμόσφαιρα και το μουσικό «ξετύλιγμά» του, ‘Starless’, με τον Wetton να λάμπει ερμηνευτικά και να υπογράφει τους στίχους του κομματιού, το οποίο είχε εμφανιστεί στον προκάτοχο του ‘Red’ ως instrumental κομμάτι.
Asia
(1981–1983, 1984–1986, 1989–1991, 2006–2017)
Το supergroup των Asia είναι το σχήμα με το οποίο ταύτισε περισσότερο το όνομά του ο John Wetton.
Δίπλα στους Steve Howe, Geoff Downes και Carl Palmer, ο Βρετανός ηχογράφησε τα πιο εμπορικά του τραγούδια και γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία.
Αν και, κατά πολλούς, το συγκρότημα δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει τα επίπεδα που υπόσχονταν τα βαρύγδουπα progressive rock ονόματα του line-up του και «αναλώθηκε» σε γλυκανάλατες και easy listening AOR συνθέσεις, ορισμένα κομμάτια των Asia απλώς γράφτηκαν για να μείνουν στην ιστορία.
Μερικά απ’ αυτά:
RIP John Kenneth Wetton (1949 – 2017)
Δείτε ακόμα:
