Οι James στο Θέατρο Γης: Ανταπόκριση.
Το ότι το θρυλικό συγκρότημα από το Manchester βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για ακόμη μία ποιοτική εμφάνιση, δεν αποτελεί είδηση.
Ουκ ολίγες είναι οι φορές που οι αειθαλείς Βρετανοί έχουν τιμήσει την χώρα μας και δη την Βόρεια Ελλάδα, με πιο πρόσφατη έως χθες, την περσινή, καθηλωτική συναυλία στη Μονή Λαζαριστών.
Αυτό ωστόσο, δεν πρέπει επ’ ουδενί να μας καθιστά σνομπ απέναντι στο γεγονός ότι ένα ιστορικό όνομα όπως αυτό των James τιμά ανελλιπώς την πατρίδα μας, με την Θεσσαλονίκη να αποτελεί σταθερά έναν από τους αγαπημένους σταθμούς των Βρετανών στην 40ετή και πλέον πορεία τους.
Η αγάπη του κόσμου άλλωστε, σε συνδυασμό με το πάθος που με συνέπεια επιδεικνύει διαχρονικά ο Tim Booth και η παρέα του, πιστοποιούν του λόγου το αληθές και η χθεσινοβραδινή παράσταση στο Θέατρο Γης δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
3 Σεπτεμβρίου του 2024 λοιπόν και σε ένα άκρως καλοκαιρινό σκηνικό, ανηφορίσαμε καθώς ο νυχτερινός ουρανός αγκάλιαζε την πόλη, για να απολαύσουμε άλλη μία ιστορική, μουσική βραδιά.
Η άφιξή μας σημειώθηκε λίγο μετά τις 20.00, με τους πρώτους θαρραλέους να έχουν ήδη καταλάβει τις μπροστινές θέσεις στο stage και την προσέλευση όλο και να διευρύνεται, γεμίζοντας σταδιακά και τις εξέδρες του θεάτρου.
Πιάνοντας θέση σχετικά μπροστά, η αναμονή μας γλύκανε τόσο από το δροσερό αλκοόλ όσο και από τις συνομιλίες μας με αρκετούς Άγγλους τουρίστες διαφορετικών παρεών, που προς ευχάριστη έκπληξή μας δώσανε βροντερό παρών, τιμώντας τους συμπατριώτες τους παρά το γεγονός πως βρίσκονταν στην Θεσσαλονίκη για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Χωρίς κάποιο opening να μας προθερμάνει, φτάνουμε στις 10 παρά τέταρτο και οι James είναι και πάλι στην σκηνή, με το κοινό ως αναμένονταν να τους χαρίζει την ανάλογη υποδοχή.
Ενθουσιώδεις και ξεσηκωτικοί, μας χάρισαν ένα σχεδόν δίωρο ηχητικό κράμα παλαιών και νέων επιτυχιών, την στιγμή που ο Tim Βooth δεν σταμάτησε λεπτό να λικνίζεται και να αλληλεπιδρά με τους παρευρισκόμενους.
Έκανε έκκληση μάλιστα να κατεβάσουμε τα κινητά μας, καθιστώντας σαφή την επιθυμία του να αντικρίζει τα πρόσωπά μας και όχι τα φώτα των καμερών. Κάποια μικροπροβλήματα αρχικά στην ένταση του μικροφώνου αποκαταστάθηκαν γρήγορα, με την συνέχεια να είναι λίγο έως πολύ αναμενόμενη.
Το τελευταίο τους άλμπουμ, ‘Yummy’, είχε την τιμητική του, καθώς ‘Life’s a Fucking Miracle’, ‘Stay’ και ‘Better With You’ μεταξύ άλλων έλαβαν τον απαραίτητο συναυλιακό χρόνο, στερώντας τον όμως από διαχρονικές επιτυχίες όπως ‘Laid’, ‘Say Something’ και ‘Waltzing Along’, αφήνοντας ένα γλυκό παράπονο σε μερίδα του ακροατηρίου.
Όπως δήλωσε, όμως, και ο ίδιος ο Tim, ως μπάντα αρέσκονται στο να ανανεώνουν τις setlists τους προκειμένου να διατηρούν το ενδιαφέρον στις live εμφανίσεις τους και φυσικά δεν θα μπορούσαμε να τους αδικήσουμε για αυτό.
Όπως και να ‘χει ωστόσο, επικές δημιουργίες όπως ‘Senorita’, ‘She ‘s A Star’ και ‘Five-O’ ήχησαν στον ουρανό της Θεσσαλονίκης, για να έρθει η ενδιαφέρουσα, εναλλακτική (για το πρώτο κουπλέ τουλάχιστον) εκτέλεση του ‘Sit Down’ η οποία και απογείωσε την προσήλωση του κοινού.
Εξαιρετικό στιγμιότυπο, η βόλτα του εμβληματικού performer μέχρι τις εξέδρες του θεάτρου κατά την ερμηνεία του ‘Just Like Fred Astaire’, καθώς και το καθιερωμένο crowd surfing αυτή τη φορά για χάρη του ‘Come Home’.
Το encore περιλάμβανε το ολόφρεσκο ‘Way Over Your Head’ αλλά και τα χιλιοτραγουδισμένα ‘Sometimes’ και ‘Getting Way With It’ τα οποία και επισφράγισαν μια ονειρική βραδιά, πλούσια σε μελωδίες, χορό και συναισθήματα.
Και κάπως έτσι, άλλη μια μουσική ιστορία έλαβε τέλος. Η σταθερά φιλόξενη Θεσσαλονίκη, μπορεί να μην κατέκλυσε ασφυκτικά το Θέατρο Γης, αγκάλιασε όμως με πίστη την κατάθεση ψυχής των Βρετανών, δίνοντας βροντερό παλμό στην αυλαία του φετινού, συναυλιακού καλοκαιριού.
Έχοντας ξαναδεί ζωντανά τους James, τολμώ να πω, όμως, πως καμία φορά δεν είναι αρκετή. Η πλούσια δισκογραφία τους και η αγέραστη αύρα τους, σε οδηγούν με το τέλος κάθε τους συναυλίας σε μία προσμονή και μία λαχτάρα, αναμένοντας την επόμενή τους εμφάνιση για να τις ξεδιψάσεις.
Κάτι μας λέει πως δεν είναι η τελευταία φορά που βλέπουμε τους James στην ταλαιπωρημένη κατά τα άλλα πόλη μας και αυτό από μόνο του αποτελεί φάρο καλλιτεχνικής αισιοδοξίας για ένα κοινό που δεν ξεχνάει και αγαπάει την ποιοτική μουσική.
Φωτογραφίες: Αναστασία Ζησοπούλου
