Την Κυριακή 29/9/2024 οι In Flames θα εμφανιστούν στη σκηνή του Floyd για να ξεκινήσουν τη φθινοπωρινή τους περιοδεία και αυτό είναι μια πολύ καλή αφορμή να κάνουμε μια βουτιά στη δισκογραφία τους.
Οι In Flames σίγουρα είναι μια ιστορική μπάντα, η οποία έχει βγάλει σπουδαίους δίσκους, έχει επηρεάσει αρκετά τον σκληρό ήχο και εμφανίζονται συχνά πολύ ψηλά σε μεγάλα φεστιβάλ.
Έχουν ωστόσο συνδεθεί πολύ και με ένα controversy, πάνω στην αλλαγή του ήχου τους, η οποία, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, θυμίζει την γκρίνια για τους Metallica και την post-And Justice περίοδο τους. Οι In Flames, από καθαρό melodic death metal, πέρασαν σε πιο metalcore μονοπάτια, για να καταλήξουν σε μουσικές πιο κατάλληλες να ακούγονται σε στάδια γεμάτα με μεγάλα κοινά.
Για να περιγράψουμε καλύτερα την κατάσταση, μπορούμε να χωρίσουμε απλοϊκά την δισκογραφία των In Flames σε τρεις περιόδους:
Η πρώτη εποχή που ξεκινάει με το ‘Lunar Strain’ να ανοίγει το δρόμο, για να ακολουθήσουν και να έρθουν σαν οδοστρωτήρες τα ‘Jester Race’, ‘Whoracle’, ‘Colony’ και ‘Clayman’. Έχουμε γράψει ξανά δισκοκριτικές και αναλύσεις, οπότε δεν θα επεκταθούμε πολύ. Δίσκοι κορυφαίοι, τραγούδια που έγιναν ύμνοι του melodic death ήχου αλλά και της μέταλ σκηνής γενικά, συνθέσεις απίστευτες, στίχοι προσεγμένοι και πιο θεματικοί.
Η δεύτερη εποχή που φέρνει και την πρώτη μεγάλη αλλαγή στον ήχο, με τους δίσκους ‘Reroute to Remain’, ‘Soundtrack to your Escape’, ‘Come Clarity’ και ‘A Sense of Purpose’.
Επιλέξαμε το ‘Clayman’ στην πρώτη εποχή της μπάντας, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό δεν είναι ακριβώς σωστό. Το ‘Clayman’ αποτελεί μια γέφυρα που οδηγεί τον ακροατή από τον ήχο των Jester Race / Whoracle / Colony στους τέσσερις επόμενους δίσκους της δεύτερης εποχής, δένοντας τον μελωδικό ήχο της πρώτης περιόδου με τα πιο τραχιά φωνητικά και τους πιο αυθόρμητους και προσωπικούς στίχους της δεύτερης περιόδου. Έχει ωστόσο λάβει σχεδόν καθολική αποδοχή από το fan base της μπάντας και θεωρείται ένας από τους πιο κλασικούς τους δίσκους, για αυτό θεωρώ ταιριάζει περισσότερο να αναφέρεται μαζί με τους υπόλοιπους της πρώτης περιόδου.
Η δεύτερη περίοδος λοιπόν χαρακτηρίζεται από μια μεγαλύτερη αμεσότητα, έναν συχνά πιο τραχύ και μονότονο ήχο, σε αντίθεση με τις προσεγμένες μελωδίες χτισμένες σε πολλές κιθάρες που χαρακτήριζαν την μπάντα μέχρι αυτό το σημείο. Τα φωνητικά είναι πιο scream πλέον, ενώ συχνά πυκνά ο Anders Fridén θα τραγουδήσει καθαρά. Οι στίχοι είναι πιο προσωπικοί και εξομολογητικοί, περιγράφουν συχνά των εσωτερικό, συναισθηματικό κόσμο της μπάντας, αγγίζοντας αρκετά σοβαρά θέματα ψυχικής υγείας αλλά και καθημερινά θέματα που επηρεάζουν τον άνθρωπο, αφήνοντας πίσω τις ιστορίες για μελλοντικές κοινωνίες γεμάτες φιλοσοφικά διλήμματα. Στα κομμάτια εμφανίζουν και οι πρώτες μπαλάντες της μπάντας.
Νομίζω είναι εύκολο να καταλάβει κανείς την γκρίνια που αυτοί οι δίσκοι. Λίγο η αλλαγή του ήχου, λίγο η ύπαρξη πιο εύπεπτων κομματιών, κατάλληλων για πιο γενικά κοινά, και λίγο το ότι κακά τα ψέματα αυτή η τετράδα δίσκων είναι πιο αδύναμη σε σχέση με τους προηγούμενους, σήκωσαν τις γνωστές συζητήσεις περί ξεπουλήματος και έλλειψης έμπνευσης.
Η τρίτη περίοδος ξεκινάει με την αποχώρηση του Jesper Strömblad, του ιθύνοντα νου και βασικού συνθέτη των In Flames. Οι πρώτοι δίσκοι θυμίζουν την δεύτερη περίοδο, μετά παρατηρείται όμως μια αλλαγή προς ακόμα πιο mainstream ήχου που ομολογουμένως δεν ήταν και πολύ πετυχημένη, έφερε όμως μεγαλύτερο κοινό στην μπάντα. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι ωστόσο, ‘Foregone’ και ‘I, the Mask’ δένουν όμορφα και παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον.
Αξίζει να πούμε πολλά και για αυτήν την περίοδο, όμως στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε στην δεύτερη, και ίσως πιο αδικημένη, περίοδο των In Flames.
Τα ‘Reroute to Remain’, ‘Soundtrack to your Escape’, ‘Come Clarity’, και ‘A Sense of Purpose’ δεν είναι τέλεια σίγουρα. Υπάρχουν κοιλιές σε κάθε δίσκο και κάποιες φορές βγαίνει μια αίσθηση περιορισμένης έμπνευσης.
Ωστόσο, σίγουρα δεν είναι κακοί δίσκοι. Κάθε άλλο, πιστεύω ότι έχουν πολύ καλό υλικό, και αν δεν κουβαλούσαν μια βαριά κληρονομιά, θα μπορούσαν να εκτιμηθούν σε μεγαλύτερο βαθμό. Αυτή η ευθύτητα στους στίχους, αυτή η αμεσότητα μουσικής έκφρασης, και οι κραυγές του Anders που συνοδεύουν τα breakdowns και φτάνουν κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή, εμένα τουλάχιστον με κερδίζουν.
Αυτή η ατέλεια κάνει τους δίσκους πιο προσεγγίσιμους, πιο προσωπικούς. Αν η πρώτη περίοδος έχει μερικούς αψεγάδιαστους ύμνους τύπου ‘Moonshied’, ‘Jotun’, ‘Ordinary Story’, που είναι να τους βάλεις σε μουσείο και να τους κοιτάς, αυτοί οι δίσκοι έχουν τα πιο ανθρώπινα κομμάτια, που θα σε αγγίξουν περισσότερο και θα ταυτιστείς. Νομίζω στο live της Κυριακής το κοινό θα φωνάζει με περισσότερο συναίσθημα το ‘Make me understand you’re there for me’ του ‘Take this life’ (από το Come Clarity) παρά οποιοδήποτε στίχο του ‘Behind Space’.
Και επειδή ό,τι κι αν γράψω, η μουσική μιλάει καλύτερα μόνη της, παρακάτω μπορείτε να βρείτε 10 τραγούδια αυτής της περιόδου. Θα προσπαθήσω να αποφύγω τα πιο γνωστά κομμάτια που κάνουν την εμφάνιση τους συχνά πυκνά στις setlist της μπάντας, και αντ’ αυτού θα βάλω κομμάτια που λίγο χάνονται, φωνάζουν όμως δυνατά και χαρακτηρίζουν καλά την όλη την περίοδο.
Reroute To Remain (2002):
Ο πρώτος μετά-Clayman δίσκος. Η αλλαγή που φαίνεται να φέρνει το Clayman εδραιώνεται. Τα ‘Cloud Connected’ και Trigger’ παίζονται σχεδόν σε κάθε συναυλία της μπάντας. Στον ίδιο δίσκο όμως υπάρχουν όμως και τα παρακάτω κομμάτια που έχουν κάτι να πουν:
Soundtrack to Your Escape (2004):
Αν και το ‘Quiet Place’ παίζεται συχνά, αυτός ο δίσκος δεν έχει κάποιο τόσο αναγνωριστικό κομμάτι όσο οι υπόλοιποι τρεις. Έχει όμως τρομερή συνοχή και πάρα πολύ καλή παραγωγή.
Come Clarity (2006):
Το ομώνυμο τραγούδι είναι κορυφαία μπαλάντα, ενώ το ‘Take this life’ κλείνει εδώ και χρόνια τις συναυλίες των In Flames. Ένα πιο κρυφό διαμάντι είναι το ‘Leeches’, το οποίο όμως έπαιξαν οι In Flames στην τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας το καλοκαίρι του 2023. Έτσι, εδώ διαλέγουμε αυτά τα δύο:
A Sense of Purpose (2008):
Το Alias είναι πιθανώς το καλύτερο τραγούδι της δεύτερης περιόδου των In Flames. Το ‘Chosen Pessimist’ είναι μια από τις καλύτερες μπαλάντες της μπάντας. Σε αυτόν τον δίσκο όμως, εμφανίζονται και πολλά άλλα αρκετά καλά κομμάτια:
Ενώ τα επόμενα δύο που επιλέγουμε εμφανίζονται στην Bonus έκδοση του δίσκου (για αυτό μετράνε για ένα):
Πιθανόν να ακούσουμε αρκετά κομμάτια από την δεύτερη περίοδο των In Flames την Κυριακή, αν και μάλλον θα είναι τα πιο δημοφιλή. Ίσως όμως μέσα στις κλασσικές επιτυχίες τρυπώσει και κάποιο από αυτά, ή τα υπόλοιπα διαμαντάκια αυτής της περιόδου.
Θυμηθείτε την προηγούμενη εμφάνισή τους στο Release Athens Festival 2023:
Nightwish, In Flames, Insomnium, Elysion στο Release Athens 2023: Ανταπόκριση
